"One hell of a translation. Excellent, I must say" UK flag NL flag

brontekst van voorbeeldvertaling - klik op Engelse vlag voor Engelse vertaling

Roman Polanski

Voorafgaand aan mijn hernieuwde kennismaking met Roman Polanki werd me vriendelijk, doch dringend verstaan te geven dat het wenselijk zou zijn niet over zijn turbulente verleden te praten, over al die macabere gebeurtenissen waarmee zijn bestaan is omringd geweest. De Frans-Poolse regisseur zou het beu zijn om telkens weer doorgezaagd te worden over de gruwelijke Manson-moord op zijn vrouw Sharon Tate en over zijn veroordeling voor sex met een minderjarige in de Verenigde Staten, waarna hij gedwongen werd om 42 dagen in de cel door te brengen en Amerika voor hem verboden gebied werd. Evenmin zou hij het over al die geruchtmakende relaties willen hebben, waarmee de tabloids hun hitsige lezers plegen te verblijden. Opvallend genoeg stond zijn ellendige jeugd tijdens de Tweede Wereldoorlog niet op het lijstje van taboe-onderwerpen. Nu leken die restricties me geen al te groot probleem, daar ze toch al breed uitgemeten waren in diverse biografieën en een autobiografie. Ik vertelde dan ook dat ik Monsieur Polanski vooral wilde spreken vanwege zijn artistieke prestaties, die inmiddels 15 speelfilms, - waaronder een handvol regelrechte klassiekers - diverse opera's en talloze theaterstukken telden. Ik kon me immers niet voorstellen dat ik dan terloops niet meer over de man te weten zou komen. Ik zou me niet vergissen.

[...]

De kleine, pezige regisseur, die je zijn 66 jaar nooit zou geven, is in een opgewonden stemming. "Dat ben ik altijd vlak voordat een film van me in première gaat, legt hij uit. Ik durf zelfs te stellen dat het het moment is dat me de meeste bevrediging geeft, omdat ik dan pas ontdek wat ik heb willen doen. Ik kan dan ontspannen naar mijn film kijken, met een zeker plezier, zonder me te ergeren". Ik kan niet nalaten van zijn goede humeur te profiteren en hem nog even naar zijn taboelijstje te vragen. Zijn kleine, ironische ogen kijken me even doordringend aan. Dan vertelt hij in een betoog dat doorspekt is met lachbuien die een trieste ondertoon hebben, dat hij heeft leren leven met het misselijk makende, vertekende beeld dat de media van hem hebben gecreeerd en dat hij moe is van de misverstanden en de cliché's die er over de tragikomedie van zijn leven de ronde doen: "Ik ben zo hard aangepakt dat ik me vaak afgevraagd heb of men dacht dat ik gevoelloos was. Nou, ik hoef je alleen maar te vertellen dat ik sinds de oorlogsjaren waarin ik, verlaten van m'n ouders, m'n eenzaamheid en verdriet probeerde te verdringen met het lezen van boeken, voortdurend momenten van totale wanhoop heb gekend. Vooral na de dood van Sharon, die een abrupt einde maakte aan de gelukkigste periode van mijn leven, heb ik meerdere malen overwogen om er een eind aan te maken. Ik had geen enkele behoefte meer om te leven. Maar dat gaat altijd weer snel voorbij, omdat ik bij mijn geboorte een enorme overlevingsdrang en een geweldige fysieke constitutie heb meegekregen. Maar zullen we het nu over mijn film hebben en vraag me dan niet meteen waarom ik zonodig weer een onderwerp met satanische trekken moest nemen".

© IFA, 2007. All rights reserved